Rola INOFEMU® w metabolizmie glukozy i insuliny. Suplement z certyfikatem fundacji

0

MIO-INOZYTOL – kluczowy składnik

W ludzkim organizmie inozytol obecny jest w większości tkanek, a jego stężenie różni się w zależności od środowiska. Inozytol powszechnie nazywany jest witaminą B8, jednak nie jest to do końca prawda, gdyż może być syntetyzowany w organizmie człowieka z glukozy. Około 1g inozytolu, głównie w formie mio-inozytolu (MI) dostarczany jest wraz z dietą, a głównym jej źródłem są owoce cytrusowe, fasola, kiełki pszenicy, drożdże i orzechy [2].

Jedno z pierwszych badań nad mio-inozytolem wykazało, że związek ten odgrywa znaczącą rolę w szlakach sygnałowych insuliny. Jego działanie jako substancji uwrażliwiającej na działanie insuliny polega na zwiększaniu ilość fosfoglikanów w komórkach. Nasila to wewnątrzkomórkowe przekaźnictwo i w ten sposób uwrażliwia tkanki na działanie insuliny, zmniejszając poziom glikemii [4].

Inofem otrzymał certyfikat fundacji „Produkt przyjazny insulinoopornym”.

Suplementacja mio-inozytolem u pacjentek z insulinoopornością powoduje:

  • Poprawę gospodarki węglowodanowej poprzez zmniejszenie hiperinsulinemii, poprawę wskaźnika HOMA,
  • Zmniejszenie stężenia insuliny w teście obciążenia glukozą i wskaźnika wrażliwości na insulinę (ISI) [1],
  • Poprawę profilu metabolicznego oraz redukcję BMI – jeśli przyjmowanie mio-inozytolu połączymy z dietą o niskim indeksie glikemicznym [3],
  • Poprawę insulinowrażliwości [6],
  • Zmniejszenie poziomu krążącej insuliny.

INOFEM® z mio-inozytolem

INOFEM® to preparat zawierający mio-inozytol i kwas foliowy. Jest to suplement rekomendowany przez ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego już od ponad 10-lat i zyskał miano produktu przyjaznego insulinoopornym [7].

Skuteczność potwierdzona badaniem

INOFEM® z mio-inozytolem został jako jedyny w Polsce produkt przebadany w Klinice Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Badanie prowadził prof. Paszkowski i zakwalifikował do niego pacjentki z insulinoopornością oraz obrazem klinicznym PCOS. Po zakończonej terapii okazało się, że stosowanie INOFEMU® (1 saszetka 2x dziennie) przez 3 miesiące pozwala obniżyć wskaźnik insulinooporności HOMA z 1,4 do 1,0 (wartość w normie).

Bezpieczeństwo stosowania

INOFEM® występuje w postaci proszku do sporządzenia roztworu, zawierający w jednej saszetce 2 g mio-inozytolu oraz 200 µg kwasu foliowego. Jego stosowanie jest bezpieczne dla organizmu (nawet do 10 g) [5].  Można go stosować również u kobiet w ciąży w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia cukrzycy ciążowej [8], jednak przed zastosowaniem należy skonsultować przyjmowanie INOFEMU® z lekarzem.

Artykuł sponsorowany

Literatura

  1. Szkodziak, Tomasz Paszkowski. Wpływ leczenia mio-inozytolem na insulinooporność u pacjentek z zespołem policystycznych jajników w obserwacji 3-miesięcznej. III Katedra i Klinika Ginekologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, Inofem-Badanie-kliniczne.pdf
  2. Genazzani AD, Lanzoni C, Ricchieri F, Jasonni VM. Myo-inositol administration positively affects hyperinsulinemia and hormonal parameters in overweight patients with polycystic ovary syndrome. Gynecol Endocrinol. 2008 Mar;24(3):139-44.
  3. Croze ML, Soulage CO. Potential role and therapeutic interests of myo-inositol in metabolic diseases. Biochimie. 2013 Oct;95(10):1811-27.

4.Wilson MSC, Livermore TM, Saiardi A. Inositol pyrophosphates: between signalling and metabolism. Biochem J. 2013 Jun 15;452(3):369-79.

  1. Carlomagno G, Unfer V. Inositol safety: clinical evidences. Eur Rev Med Pharmacol Sci. 2011 Aug;15(8):931-6.
  2. Bloomgarden ZT, Futterweit W, Poretsky L. Use of insulin-sensitizing agents in patients with polycystic ovary syndrome. Endocr Pract. Jan;7(4):279-8
  3. Stanowisko Zespołu Ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego dotyczące stosowania preparatów zawierających myo-inozytol, przez pacjentki z zespołem policystycznych jajników (PCOS), „Ginekologia Polska” 2014, nr 2, s. 158-160
  4. Tahir F, Majid Z. Inositol Supplementation in the Prevention of Gestational Diabetes

Mellitus. Cureus. 2019;11(9):e5671. doi: 10.7759/cureus.5671.

 

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj