W czasopiśmie naukowym “The American Journal of Psychiatry” ukazały się najnowsze badania w których stwierdzono, że występowanie zaburzeń depresyjnych, może być ściśle powiązane z insulinoopornością. Dane, w połączeniu z poprzednimi badaniami, mogą być ważną informacją dla lekarzy i innych specjalistów, sugerujące, że leczenie stanów przedcukrzycowych, w tym insulinooporności, może być istotne w zapobieganiu niektórych przypadków depresji.
Leczenie insulinooporności a depresja – najnowsze badania
Na portalu Termedia.pl, w artykule “Leczenie insulinooporności może zapobiec wystąpieniu depresji” Iwony Konarskiej, czytamy, że:
“Dr Rasgon i jej współpracownicy przeanalizowali dane 601 osób. Uczestnicy ci nie mieli w historii swoich terapii depresji ani lęku.
W ciągu ostatnich dziewięciu lat badania u 14 proc. osób z tej grupy kontrolnej rozwinęło się poważne zaburzenie depresyjne. U wszystkich tych pacjentów stwierdzono jednocześnie parametry wskazujące na insulinooporność lub stan przedcukrzycowy. Po uwzględnieniu wieku, płci, wykształcenia, aktywności fizycznej, nadużywania alkoholu i palenia tytoniu największe ryzyko depresji zaobserwowano u osób z wysokim stosunkiem trójglicerydów do lipoprotein o dużej gęstości (współczynnik ryzyka 1,89; 95% przedział ufności 1,15).
Poziom glukozy na czczo w zakresie przedcukrzycowym od 100 do 125 mg/dl wiązał się ze wzrostem ryzyka o 37 proc. (HR 1,37; 95% CI 1,05–1,77), a otyłość mierzona obwodem talii była związana z 11-proc. wzrostem (HR 1,11; 95% CI, 1,01–1,21).
Analiza podgrupy uczestników, którzy nie mieli żadnego z trzech predyktorów depresji na początku badania, ale którzy rozwinęli jeden lub więcej w ciągu dwóch lat obserwacji, wykazała, że tylko stan przedcukrzycowy miał statystycznie istotny związek z depresją, przy skorygowanym współczynniku ryzyka wynoszącym 2,66 (95% CI, 1,13–6,27).
– Wyniki te potwierdzają pogląd o relacjach między chorobami metabolicznymi a depresją – powiedział dr Mandakh Bekhbat z Wydziału Psychiatrii i Nauk Behawioralnych Uniwersytetu Emory w Atlancie, podkreślając, że warto sprawdzić, czy takie same powiązania są między chorobami metabolicznymi a innymi chorobami psychicznymi.
Istnieje bowiem możliwość, że terapia insulinooporności, a nawet stanu przedcukrzycowego wpłynie pozytywnie na stan psychiczny pacjenta.”
Pacjent z insulinoopornością w gabinecie lekarza
Na podstawie powyższych informacji i badań, możemy odważnie stwierdzić, że jeśli do gabinetu lekarskiego trafi pacjent z insulinoopornością, nadwagą, otyłością lub innymi zaburzeniami metabolicznymi, powinno się także w wywiadzie uwzględnić stan psychiczny pacjenta. Jeśli na podstawie wywiadu zauważymy występujące zaburzenia psychiczne, warto takiego pacjenta skierować na dalszą diagnostykę psychiatryczną, w celu rozpoczęcia równolegle leczenia zaburzeń psychicznych.
Dr Natalie Rasgon z University School of Medicine w Kalifornii twierdzi, że “jeśli poradzimy sobie ze stanem przedcukrzycowym, zmniejszymy także ryzyko rozwoju depresji“.
Pacjent z insulinoopornością i zaburzeniami psychicznymi w gabinecie lekarza
Często jest tak, że do gabinetu trafia pacjent z zaburzeniami metabolicznymi, i już leczonymi zaburzeniami psychicznymi (jak np. depresja, zaburzenia lękowe, choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia osobowości itp.). Do niedawna przeważnie nie łączyło się zaburzeń psychicznych z zaburzeniami somatycznymi. Traktowano je jako osobne kategorie. Dzisiaj wiemy już, że większość problemów zdrowotnych występuje pod postacią psychosomatyczną. Przebieg chorób takich jak cukrzyca, choroby autoimmunologiczne, zaburzenia sercowo-naczyniowe, otyłość, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia metaboliczne, hormonalne, nowotworowe, mogą być ściśle powiązane z poziomem stresu jakiego doświadcza pacjent, co generuje zwiększony stan zapalny w organizmie.
Z drugiej strony, pacjenci leczeni psychiatrycznie, mogą doświadczać objawów somatycznych, jak np. bóle brzucha, biegunki, bóle głowy, stanów, podwyższony poziom glukozy we krwi, spadek odporności i zwiększona podatność na infekcje i wiele innych.
Dlatego bardzo ważne jest, żeby poza diagnostyką i leczeniem zaburzeń i chorób somatycznych, nie pomijać aspektów psychicznych. Warto pomóc pacjentowi uświadomić sobie, że leczenie stanów psychicznych, jest ważnym elementem w leczeniu innych chorób z którymi pacjent się zmaga.
Skierowanie do lekarza psychiatry na dalszą diagnostykę i wprowadzenie leczenia, a także psychoterapia i wsparcie specjalistów od zdrowia psychicznego, mogą nie tylko poprawić jakość życia pacjentów z chorobami przewlekłymi, ale także potencjalnie zwiększyć skuteczność leczenia.
Wsparcie psychologiczne i psychiatryczne, może być też kluczowe w skutecznym stosowaniu dietoterapii pacjentów z zaburzeniami metabolicznymi, a także zwiększające poziom motywacji do zmian w stylu życia.
Źródło: Termedia, 25.10.2021
